donchisciotte

“เบญจมาศ” เป็นดอกไม้ประจำฤดูใบไม้ร่วงของประเทศญี่ปุ่น มีช่วงฤดูกาลเจริญเติบโตอยู่ในเดือนกันยายน-ตุลาคม ชาวญี่ปุ่นมักนำดอกเบญจมาศสีเหลืองสดใสมาตกแต่งบนจานซาชิมิหรือเมนูปลาดิบในฐานะเครื่องเคียงเช่นเดียวกับผักทั่ว ๆ ไป แต่น้อยคนนักที่จะกล้าทาน เพราะคิดว่า “ดอกเบญจมาศมีไว้สำหรับตกแต่งจาน ไม่ได้มีไว้สำหรับรับประทาน” แถมยังมี “รสขม” ไม่อร่อยอย่างที่คิด

แต่เพื่อน ๆ ทราบหรือไม่ว่า นอกจากดอกเบญจมาศแบบทั่วไปที่มีไว้ประดับตกแต่งและชื่นชมความงามแล้ว ยังมี “ดอกเบญจมาศทานได้” อยู่หลากหลายสายพันธุ์ในญี่ปุ่น เช่น พันธุ์มตเทะโนะโฮะกะ ดอกเบญจมาศสีม่วงอมชมพูที่ชาวญี่ปุ่นเรียกกันว่าเป็น “ราชาแห่งดอกเบญจมาศที่ทานได้”, พันธุ์คาคิโนะโมโตะ ดอกเบญจมาศสีม่วงอมชมพูที่เป็นส่วนประกอบหนึ่งในการหมักดองน้ำส้มสายชูและใช้เป็นวัตถุดิบประกอบอาหารของชาวจังหวัดนีงาตะ โดยดอกเบญจมาศทานได้จะแตกต่างจากดอกเบญจมาศทั่วไปตรงที่ให้คุณค่าทางอาหารสูงและมีประโยชน์ต่อร่างกายนั่นเอง

ความแตกต่างของดอกเบญจมาศทั่วไปกับดอกเบญจมาศทานได้

แม้ว่าเบญจมาศจะเป็นดอกไม้ที่ไม่มีพิษ แต่ก็ไม่ใช่ว่าดอกเบญจมาศทุกชนิดสามารถทานได้! เพราะเบญจมาศเป็นดอกไม้ที่ “มีรสขมมาก” ทำให้สายพันธุ์ที่มีรสขมน้อยถูกจัดอยู่ในประเภท “ดอกเบญจมาศทานได้”

ดอกเบญจมาศทานได้สายพันธุ์ที่ได้รับความนิยมสูงสุดในญี่ปุ่นก็คือ “พันธุ์มตเทะโนะโฮะกะ” (もってのほか) และ “พันธุ์คาคิโนะโมโตะ” (カキノモト) ที่เราได้กล่าวไปข้างต้น อีกทั้งยังมี “พันธุ์เอนเมระคุ” (延命楽) เป็นดอกเบญจมาศที่มีสีม่วงอมชมพูเช่นเดียวกัน ส่วนดอกเบญจมาศสีเหลืองสำหรับรับประทานที่สามารถหาซื้อได้ตามร้านค้าทั่วไปจะเป็น “พันธุ์อะโบคิว” (阿房宮) โดยชาวญี่ปุ่นมักเรียกในอีกชื่อว่า “โคะกิคุ” (小菊) แปลว่าดอกเบญจมาศขนาดเล็ก

วิธีการทานดอกเบญจมาศและข้อควรระวัง

หลายคนอาจมองว่า ดอกไม้เป็นวัตถุสำหรับตกแต่งเพื่อความสวยงาม แต่ความจริงแล้ว ในร้านปลาดิบทั่วไปในญี่ปุ่นมักใช้ “ดอกเบญจมาศทานได้” เสิร์ฟมาพร้อมกับเมนูอาหาร ซึ่งหมายความว่า “ดอกเบญจมาศเป็นอาหารที่รับประทานได้” ซึ่งเพื่อน ๆ สามารถรับประทานดอกไม้สดได้เลย โดยวิธีรับประทานดอกเบญจมาศที่ถูกต้องก็คือ ให้เด็ด “กลีบดอก” และทานคู่กับเนื้อปลาดิบจิ้มซอสโชยุจะได้รสชาติที่อร่อยกำลังดี ไม่ควรทานดอกไม้เข้าไปทั้งตัวดอก เพราะดอกไม้จะมีส่วนที่เรียกว่า “ตัวชูเกสร” ซึ่งเป็นส่วนที่มีรสขมอยู่

ดอกเบญจมาศในญี่ปุ่นจะมีทั้งสายพันธุ์ที่มีกลีบดอกขนาดเล็กและกลีบดอกขนาดใหญ่ ซึ่งทั้งสองล้วนสามารถนำมารับประทานเป็นเครื่องเคียงหรือนำมาโรยหน้าบนเมนูน้ำซุปได้ นอกจากจะเป็นการเพิ่มคุณค่าทางอาหารแล้ว ยังช่วยเพิ่มสีสันให้เมนูอาหารดูน่ารับประทานเข้ากับฤดูใบไม้ร่วงในญี่ปุ่น

ถึงแม้ว่าดอกเบญจมาศจะเป็นดอกไม้ปลอดภัยที่แทบไม่ต้องกังวลเลยว่าถ้าทานมากเกินไปจะส่งผลเสียงต่อร่างกายหรือไม่ แต่อย่างไรก็ดี ดอกเบญจมาศเป็นสมุนไพรจีนชนิดหนึ่งที่ “มีฤทธิ์ทำให้ร่างกายเย็น” เพราะฉะนั้น ผู้ที่มีภาวะร่างกายไวต่อความเย็นหรือเป็นโรคแพ้ความเย็นควรหลีกเลี่ยงการรับประทาน หากต้องการรับประทานแนะนำให้ทานดอกเบญจมาศคู่กับเก๋ากี้จะช่วยลดฤทธิ์เย็นได้

ประโยชน์ของดอกเบญจมาศ

 

ในดอกเบญจมาศ 100 กรัมจะมีวิตามินอีอยู่ 4.6 มิลลิกรัม ในขณะที่อัลมอนด์ที่ถูกขนานนามว่าเป็น “ขุมสมบัติของวิตามินอี” มีวิตามินอีอยู่ 3.0 มิลลิกรัม อย่างไรก็ตาม โอกาสที่คนทั่วไปจะได้ทานดอกเบญจมาศในปริมาณเยอะ ๆ ในชีวิตประจำวันคงหาได้ยากเมื่อเทียบกับอัลมอนด์ที่หาซื้อได้ง่ายในปัจจุบัน อีกทั้ง คุณค่าทางอาหารของดอกเบญจมาศในปริมาณที่น้อยแทบจะไม่ส่งผลอะไรกับร่ายกายมนุษย์สักเท่าไหร่ แต่หากเราสามารถรับประทานดอกเบญจมาศในปริมาณที่มากเพียงพอได้แล้วล่ะก็ ร่างกายของเราจะได้รับวิตามินอีที่มีประโยชน์ต่อร่างกายอย่างแน่นอน!

หวังว่าบทความนี้จะทำให้เพื่อน ๆ สนใจดอกเบญจมาศที่ถูกตกแต่งอยู่บนจานอาหารได้ไม่มาก็น้อยนะคะ ถ้ามีโอกาสอย่าลืมลองทานด้วยวิธีที่เราแนะนำกันไว้ด้วยล่ะ!    สล็อตเว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์

นอกจากเครื่องดื่มขวดพลาสติกกับแบบกระป๋องแล้ว เครื่องดื่มในแพ็คเกจกล่องกระดาษก็สามารถพบเห็นได้ทั่วไปตามร้านสะดวกซื้อหรือซุปเปอร์มาร์เก็ตในญี่ปุ่น เราลองไปดูการจัดอันดับกันค่ะว่าเครื่องดื่มแพ็คเกจกระดาษอันไหนจะอร่อยถูกใจคนญี่ปุ่นมากที่สุด

อันดับ 1 : Yuki Jirushi Coffee

 

อันดับหนึ่งตกเป็นของ Yuki Jirushi Coffee ผลิตภัณฑ์นมที่จัดจำหน่ายโดยบริษัท Megmilk Snow Brand นับตั้งแต่ออกวางจำหน่ายในปี 1963 ก็ได้รับความนิยมมานานไม่ว่าจะในผู้ใหญ่หรือเด็ก แรกเริ่มเดิมทีนั้นจะเป็นกล่องรูปทรงสามเหลี่ยม แต่หลังจากปี 1970 ก็ได้เปลี่ยนเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยม

สำหรับแฟน ๆ รุ่นเก่าคงจะคิดถึงกล่องรูปทรงสามเหลี่ยมอยู่ไม่น้อยเลย ในปี 2017 เนื่องในโอกาสครบรอบการวางจำหน่ายปีที่ 5 ก็ได้มีการปรับปรุงพัฒนาผลิตภัณฑ์ โดยยังรักษากลิ่นกาแฟหอม ๆ กับรสนมนุ่มลิ้นซึ่งเป็นจุดเด่นของผลิตภัณฑ์เอาไว้และเพิ่ม aftertaste มากขึ้น  สล๊อตเว็บตรงแตกง่าย

อันดับ 2 : Calpis Water

 

รองลงมาคือ Calpis Water เครื่องดื่มรสนมเปรี้ยวให้ความสดชื่น ผลิตและจำหน่ายโดยบริษัท elbee ซึ่งพัฒนาโดย Asahi สามารถเพลิดเพลินกับน้ำคาลพิสที่มีรสชาติอันเป็นเอกลักษณ์จากกรรมวิธีการผลิตแบบธรรมชาติในแพ็คเกจกระดาษที่เรียบง่าย นอกจาก Calpis Water แล้วยังมี Calpis รุ่นแพ็คเกจกระดาษอีกหลายรุ่น แต่ส่วนใหญ่เรามักจะพบเห็นแบบขวดพลาสติกมากกว่า หากเป็นคนชอบแพ็คเกจกระดาษ ต้องไปลองหาซื้อให้ครบดูนะคะ

อันดับ 3 : Yasai Seikatsu

 

อันดับ 3 คือ Yasai Seikatsu น้ำผักผลไม้รวมยอดนิยมที่จะช่วยให้ได้รับสารอาหารจากผักได้ง่ายขึ้น เริ่มต้นวางจำหน่ายในปี 1995 ด้วยซีรีส์ Yasai Seikatsu 100 เนื่องด้วยการทานผักผลไม้สด ๆ อาจทำให้ร่างกายดูดซึมวิตามินได้ไม่ดีพอ แต่การทำเป็นน้ำผักผลไม้รวมจะช่วยให้ดูดซึมได้ง่ายขึ้น แถมผู้ผลิตยังลดกลิ่นเหม็นเขียวของผักอย่างแครอทลงไปมาก ดังนั้นแม้แต่คนที่ไม่ชอบผักก็สามารถดื่มได้อย่างง่ายดาย นอกจากรส Original แล้วยังมีรสชาติอื่น ๆ อย่าง Berry Salad, Mango Salad, Apple Salad ฯลฯ

อันดับที่ 4 – 10 มีดังนี้ค่ะ

อันดับที่ 4 : Tropicana

 

อันดับที่ 5 : Morinaga Cocoa

 

อันดับที่ 6 : Cafe Ore

 

อันดับที่ 7 : Dole

 

 

อันดับที่ 8 : Lipton

 

อันดับที่ 9 : Minute Maid

 

อันดับที่ 10 : 100% Kajyu Inryou

เมื่อวันก่อนผู้เขียนไปนั่งกินอาหารญี่ปุ่นราคาถูกมา กินกับแกล้มของทอดพวกปลาซาบะทอด ยังไม่อิ่ม พอดีไปเห็นเมนู “ข้าวหน้าไก่กับไข่” (親子丼 โอยะโกะด้ง แปลตรงตัวแปลว่า ข้าวหน้าแม่ลูก โอ้ คนหนอคน ทำไมโหดจัง กินหมดทั้งแม่ทั้งลูก (ฮา)) สั่งมากิน อร่อยดีตามประสาคนไม่ได้กินมานานแล้ว ก็เลยมาค้นหาดูประวัติความเป็นมาของอาหารเมนูนี้แล้วมาเล่าสู่กันฟัง

ความเป็นมาของ “โอยะโกะด้ง”

เมื่อพูดถึง “ดมบุริ” (ข้าวราดหน้าใส่ชาม) คนมักนึกถึง อุนาด้ง 鰻丼 (ข้าวหน้าปลาไหลย่าง) เท็นด้ง 天丼 (ข้าวหน้าเทมปุระ) และคัตสึด้ง カツ丼 ก่อนอย่างอื่น ซึ่งว่ากันว่า อุนาด้งนี่หละเกิดก่อนดมบุริทั้งปวง (คือช่วงศักราชบุนกะ 文化 ตรงกับช่วงปี พ.ศ.2347 ถึง พ.ศ. 2361 ราวช่วงรัชกาลที่ ๑ ของไทย) ต่อจากนั้นจึงเป็นเท็นด้ง ส่วนคัตสึด้งมีเรื่องเล่าหลายทฤษฎีแต่ว่าที่แพร่หลายที่สุดคือ ร้านซันโซอัน 三朝庵 ร้านโซบะเก่าแกแถว ม.วาเซดะ (ปัจจุบันร้านปิดกิจการแล้วเมื่อปี พ.ศ. 2561) เป็นผู้คิดทำขึ้น โดยเอาเศษเหลือๆ ของหมูชุบเกล็ดขนมปังทอด (cutlets カツレツ) มาทำเป็นคัตสึด้ง (เป็นเมนูกำจัดของเหลือดีมาก)

 

ส่วนโอยะโกะด้งนั้น มีข้อเขียนที่กล่าวว่า พบว่ามีการใช้คำว่า “โอยะโกะด้ง” มาโฆษณา โดยร้าน เอโดะโค (江戸幸) ย่านโกเบโมโดริมาจิ (神戸元町) มาตั้งแต่ปีเมจิที่ 17 (พ.ศ. 2427) แล้ว

 

แต่ทฤษฎีที่กล่าวกันโดยทั่วไปนั้น กลับว่ากันว่า “โอยะโกะด้ง” เกิดขึ้นเมื่อปีเมจิที่ 20 (พ.ศ. 2430) โดยต้นคิดคือร้านอาหารเมนูไก่ “ทามาฮิเดะ” (玉ひで) ย่านนิฮอนบาชิ นิงเกียวโช ร้านนี้เป็นร้านเก่าแก่เปิดมาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2303 อยู่มา 250 ปีแล้วจนถึงทุกวันนี้ตอนนั้นมีลูกค้าคนหนึ่ง เอาไข่ตอกใส่ “หม้อไฟไก่ชน” (軍鶏鍋) แล้วเรียกว่า “ต้มไก่กับไข่” (親子煮 โอยะโกะนิ=ต้มแม่ลูก) ของเจ้าของรุ่นที่ 5 ก็เลยเกิดไอเดียขึ้นมาว่า เห็นลูกค้าเอาไข่ใส่น้ำซุปที่เหลือในหม้อไฟไก่ แล้วเอามากินเป็นกับข้าวก็ได้ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเอาน้ำราดข้าวมันเสียเลย แต่เพราะทีแรกรู้สึกกระดากว่า อันร้านเราก็เป็นร้านเก่าแก่มีชื่อมานาน จะเสิร์ฟอาหารแบบ ข้าวราดน้ำซุป (ก้นหม้อ) ก็ดูกระไรอยู่ เลยทำเป็นแค่เมนูเดลิเวอรี่ไปเสีย

แต่ต่อมาไปๆ มาๆ กลายเป็นเมนูยอดนิยมในหมู่คนทำงานตลาดปลา ตอนหลังเลยกลายเป็นเมนูรับประทานที่ร้านตามคำเรียกร้อง  ซึ่งกว่าจะเอามาเป็นเมนูขายในร้านได้ก็ปาเข้าไปปีโชวะที่ 54 (พ.ศ. 2522)

 

 

เมนูนี้ (ฉบับออริจินัล) อร่อยตรงที่เนื้อไก่นั้นดูดน้ำซุปก้นหม้อ ใส่ต้นหอมด้วย พอตอกไข่ใส่ ราดข้าว ข้าวดูดน้ำซุป ยิ่งอร่อย อารมณ์ประมาณเดียวกับกิวด้ง 牛丼 (ข้าวหน้าเนื้อวัว) ซึ่งกิวด้งเองนั้นสมัยก่อนคนเรียกว่า กิวนาเบะบุคคาเคะ 牛鍋ぶっかけ (ข้าวราดหน้าหม้อไฟเนื้อ) เป็นของฮิตในหมู่ชาวบ้านคนเอโดะอยู่แล้ว เพราะบางทียังเอาซุปมิโสะมาราดข้าวกิน แต่ต้องมาถึงยุคเมจิถึงจะมีการตอกไข่ใส่ลงไป (ในยุคเอโดะ ไข่เป็นอาหารชั้นสูง ชาวบ้านเอื่อมไม่ถึง ต้องมาถึงยุคเมจิแล้วจึงเป็นของที่ใครๆ ก็กินได้) กิวด้งเองนั้นก็เป็นของกินยอดฮิตมาเป็นสิบปีแล้วก่อนที่โยชิโนยะ 吉野家 จะมาขายกิวด้งแถวตลาดปลาที่นิฮอนบาชิ

ในยุคเอโดะ ไข่เป็นอาหารชั้นสูง แต่พอเข้ายุคเมจิ ใครๆ ก็กินไข่ได้ (ก็เลยมีปรากฏการณ์ตอกไข่ใส่หม้อไฟ) และมาถึงยุคนี้ อาหารจำพวกข้าวใส่ชาม (ดมบุริ) ก็เป็นที่นิยมในหมู่คนทำงานและนักศึกษาที่ชีวิตยุ่งๆ (เพราะกินหมดไว ชามเดียวอิ่ม) และยิ่งสมัยนี้เทคโนโลยีอาหารก้าวไกล เดี๋ยวนี้ไปถึงขั้นที่มี “โอยะโกะด้ง freeze dry” แล้ว ผลิตโดยบริษัท Amano Foods มาในรูปแบบผลิตภัณฑ์อัดเป็นก้อนแข็งสี่เหลื่ยม เติมน้ำร้อน แล้วจะคืนสภาพกลายเป็นหน้าไก่กับไข่ราดข้าวได้เลย

 

ว่าแต่ว่าร้านไหนกันแน่ที่เป็นต้นคิด “โอยะโกะด้ง”?

ท่านผู้อ่านอาจตั้งคำถามว่าตกลงใครเป็นต้นคิดชื่ออาหารว่า “โอยะโกะด้ง” กันแน่ เป็นร้านทามาฮิเดะที่เป็นออริจินัลจริงๆ หรือที่จริงชื่อนี้มีมาก่อนหน้าแล้ว? ผู้เขียนก็ไม่ทราบว่าเขาเคลมกันยังไงว่าใครเป็นออริจินัล แต่เคยอ่านเจอว่าอย่างของฝรั่งเคยมีกรณีพิพาทเรื่องเค้กช็อกโกแลตที่เรียกว่า Sachertorte ว่าใครเป็น “ออริจินัล” กันแน่ ซึ่ง Sacher Hotel ชนะคดีในศาลแล้วได้สิทธิ์แปะชื่อว่าเป็น Original Sacher-Torte ไป เรียกว่าที่ขึ้นโรงขึ้นศาลเพราะอยากได้ชื่อว่าเป็น “ออริจินัล” ล้วนๆ เลย แน่นอนว่าอัพราคาได้ ส่วนโอยะโกะด้งนั้น เท่าที่ผู้เขียนเคยกินก็มีทั้งอร่อยและไม่อร่อย ที่ไม่อร่อยเพราะทำแบบลวกๆ อย่างในโรงอาหารที่มหาลัยแค่เอาเนื้อไก่ที่ต้มทิ้งไว้ก่อนแล้วมาต้มใส่น้ำหวานๆ ใส่ไข่หน่อยแล้วราดข้าว เนื้อไก่มันก็ไม่มีรสไป พอมาถึงตรงนี้แล้วบอกตรงๆ ว่าเดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะสั่งมากินอีก ขอให้เจริญอาหารนะครับ          สล็อตเว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์

ถ้าพูดถึงหน้าร้อนญี่ปุ่น นอกจากชุดยูกาตะแล้วก็ต้องนึก “รามูเนะ” หรือเครื่องดื่มอัดลมในขวดสีฟ้าสุดคาวาอี้ แต่เครื่องดื่มที่เป็นเหมือนตัวแทนหน้าร้อนของญี่ปุ่นนั้นกำลังอยู่ในวิกฤต!

รามูเนะคืออะไร?

รามูเนะ เป็นเครื่องดื่มที่มาจากอังกฤษช่วงศตวรรษที่ 19 มาจากคำว่า “เลม่อนเนด” (Lemonnade) ได้รับความนิยมในญี่ปุ่นเป็นอย่างมากในสมัยเมจิ (ค.ศ. 1868 – 1912) เครื่องดื่มนี้มีความพิเศษอยู่ตรงขวดบรรจุภัณฑ์ที่ปากขวดถูกปิดด้วยลูกแก้ว ก่อนดื่มต้องดันลูกแก้วให้ตกไปในขวดก่อนถึงจะดื่มได้ เวลายกดื่มต้องหาองศาดีๆ เพื่อไม่ให้ลูกแก้วกลิ้งมาปิดปากขวด ญี่ปุ่นเคยมีบริษัทผลิตรามูเนะมากถึง 2,300 แห่งทั่วประเทศ แต่ปัจจุบันมีบริษัทที่เข้าร่วมสมาคมผู้ผลิตรามูเนะเหลืออยู่เพียง 33 แห่ง ด้วยผลกระทบจากโควิด-19 ทำให้บางบริษัทต้องปิดม่านกิจการที่ดำเนินมาเกือบศตวรรษไปอย่างน่าเสียดาย

โควิด-19 ส่งผลกระทบอย่างไรกับรามูเนะ?

มีการคาดการณ์ว่าอัตราการบริโภคเครื่องดื่มอัดลมในครัวเรือนจะสูงขึ้น เนื่องจากคนใช้เวลาอยู่ที่บ้านมากขึ้นในสถานการณ์โควิด-19 แต่สำหรับวงการรามุเนะแล้วยอดขายไม่ได้มาจากการบริโภคภายในครัวเรือน เพราะสำหรับคนญี่ปุ่น รามุเนะเป็นเครื่องดื่มที่นิยมดื่มเมื่อมีงานเทศกาลพิเศษ เช่น งานวัด งานดอกไม้ไฟ พิษโควิด-19 ทำให้งานต่างๆ ถูกยกเลิกไป รามุเนะก็พลอยขายไม่ออกไปด้วย รามุเนะที่วางจำหน่ายในญี่ปุ่นสามารถแยกตามประเภทบรรจุภัณฑ์ได้เป็นแบบแก้วและแบบพลาสติก เมื่อเทียบยอดขายรามุเนะแบบแก้วของปี 2019 กับปี 2020 พบว่าติดลบ 35% ส่วนแบบพลาสติกติดลบถึง 76％ เพราะกรดคาร์บอนิกที่ให้ความซ่าจะสลายตัวในขวดพลาสติกได้เร็วกว่าขวดแก้ว ทำให้เก็บได้ไม่นาน ขายไม่ออกก็ต้องจำใจทิ้ง ผู้ผลิตรามุเนะบางรายใช้ขวดแก้วเพื่อลดต้นทุน แต่กลับขาดทุนหนักกว่าเดิม เพราะเมื่อขายไม่ออกก็ไม่มีขวดแก้วกลับมาให้รียูส พอขายไม่ออกมากๆ เข้า สินค้าก็ค้างสต็อกจนต้องทิ้งไปนั่นเอง

ตลาดต่างประเทศคือทางออก?

 

มีบริษัทผลิตและจัดจำหน่ายรามุเนะหลายเจ้าที่เริ่มหันไปพึ่งตลาดต่างประเทศมากขึ้น เช่น บริษัท Kimura Drink ที่เน้นตีตลาดอเมริกาที่มีพฤติกรรมการซื้อแบบตุนซึ่งต่างจากผู้บริโภคญี่ปุ่น ทำให้รามุเนะแบบขวดแก้วได้รับความนิยม นอกจากนี้ความถี่ในการบริโภคระหว่างผู้บริโภคชาวอเมริกาและญี่ปุ่นยังต่างกันอีกด้วย ผู้บริโภคชาวอเมริกานิยมดื่มรามุเนะในวันปกติ ส่วนผู้บริโภคชาวญี่ปุ่นที่นิยมดื่มในช่วงเวลาพิเศษ ปัจจุบันบริษัทที่ส่งออกรามุเนะไปต่างประเทศมีประมาณ 5 แห่งเท่านั้น หากอุปสงค์การบริโภครามุเนะภายในประเทศไม่กลับมา อาจจะหนีวิกฤตนี้ไม่พ้น

นอกจากจะเป็นเครื่องดื่มดับกระหายแล้ว รามุเนะยังเป็นสัญลักษณ์ของหน้าร้อนญี่ปุ่นอีกด้วย ผู้ผลิตรามูเนะส่วนใหญ่เป็นรายย่อย หากสถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด-19 ไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น อาจจะประสบชะตากรรมเดียวกับ “น้ำมะเน็ด” รามูเนะเมืองไทยที่เหลือไว้เพียงชื่อ…    สล็อตเว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์

ท่านผู้อ่านที่เคยไปเที่ยวเกียวโตน่าจะได้เคยเห็นขนม “ยัตสึฮาชิ” และก็ “นามะยัตสึฮาชิ” กัน โดยเฉพาะร้านขายตามแหล่งท่องเที่ยวเช่นที่อาราชิยามะ และก็ทางเดินขึ้นวัดคิโยมิซึ วันนี้จะขอเล่าถึงประวัติความเป็นมาของขนม “ยัตสึฮาชิ” กันก่อนนะครับ

ความเป็นมาของขนม “ยัตสึฮาชิ”

ว่ากันว่าขนมยัตสึฮาชินั้นมีมาแต่ปี พ.ศ.2232 (ปีที่สองแห่งศักราชเก็นโรคุ) ซึ่งเป็นปีที่ร้านขายขนมนี้ ได้แก่ ร้านโชโกะอิงยัตสึฮาชิโซฮอนเท็น (聖護院八ッ橋総本店) และร้านฮอนเคะนิชิโอะยัตสึฮาชิ (本家西尾八ッ橋) ได้ตั้งร้านขึ้น (โอ ตั้งมาสามร้อยกว่าปีแล้วหรือนี่)

เรื่องที่ว่าขนมนี้ถูกคิดขึ้นมาได้อย่างไร ทำไมจึงใช้ชื่อนี้นั้น มีเรื่องเล่าสองกระแสดังนี้

กระแสแรก เขาว่าขนมนี้ถูกตั้งชื่อเพื่อเป็นที่ระลึกถึง ยัตสิฮาชิ เค็งเกียว (八橋検校) นักดีดพิณญี่ปุ่น (โคโดะ 琴) ชื่อดัง มันจึงเป็นขนมอบที่รูปร่างละม้ายพิณญี่ปุ่น โดยคิดทำและขายในปี พ.ศ.2232 (ปีที่สองแห่งศักราชเก็นโรคุ) สี่ปีให้หลังนับจากมรณกรรมของนักดีดพิณชื่อก้องผู้นั้น

กระแสที่สอง เขาว่าขนมนี้ได้ชื่อว่า “ยัตสึฮาชิ” ตามบทกวีในหนังสือ “อิเสะ โมโนกาตาริ” (伊勢物語) ที่มีบทกวีที่เอ่ยถึง “มิคาวะ โนะ คุนิ ยัตสึฮาชิ” (三河の国八橋) ซึ่งยัตสึฮาชิในบทกวีนั้น ทุกวันนี้คือ “ตำบลยัตสึฮาชิ” (八橋町) ในอำเภอจิริว (知立市) จังหวัดไอจิ ที่ซึ่งแม่น้ำแยกสายเหมือนขาแมงมุม จึงมีสะพานแปดแห่ง เลยเรียกที่นั่นว่า “แปดสะพาน” (ยัตสึฮาชิ) ขนมนี้ทำรูปร่างขึ้นมาให้ละม้าย “สะพาน” ตามที่กล่าวถึงในบทกวี

 

ผู้เขียนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเชื่อเรื่องเล่ากระแสใดดี?

ทุกวันนี้ร้านที่ขายขนมยัตสึฮาชิในเกียวโตนั้นมีเป็นสิบเจ้า เจ้าที่ดังๆ ก็ได้แก่ ร้านโชโกะอิงยัตสึฮาชิโซฮอนเท็น (聖護院八ッ橋総本店) ร้านฮอนเคะนิชิโอะยัตสึฮาชิ (本家西尾八ッ橋) และร้านอิซุทสึยัตสึฮาชิฮอนโปะ (井筒八ッ橋本舗) เป็นต้น

 

ขนมยัตสึฮาชิเป็นขนมอบทำจากแป้งข้าวเจ้า ปรุงด้วยน้ำตาล อบเชย และอื่นๆ ส่วนใหญ่จะเป็นรูปโค้งอย่างที่ว่า แต่ก็มีบางร้านทำเป็นแผ่นเรียบ บางร้านก็ใส่ลวดลายตามฤดูกาลลงบนขนมก็มี

พูดถึงขนม “นามะยัตสึฮาชิ”

ขนม “นามะยัตสึฮาชิ” (生八ッ橋) เป็นขนมแป้งข้าวเจ้าแบบ “นิ่ม” คือไม่ใช่ขนมอบ ส่วนใหญ่นิยมทำแบบเอาแป้งมาใส่ไส้ตรงกลางแล้วพับเป็นรูปสามเหลี่ยม รสคลาสสิกมักเป็นรสอบเชย รสชาเขียว แต่เดี๋ยวนี้มีรสแปลกๆ เอาใจคนยุคใหม่ เช่น รสรามูเนะ (เครื่องดื่มน้ำอัดลมของญี่ปุ่น) รสลูกพลับ รสยูสุ รสช็อกโกแลต รสช็อกโกแลตถั่วแดง ฯลฯ

พ้นยุคโควิดใครได้ไปเที่ยวเกียวโต ลองซื้อกินดูนะครับ โดยเฉพาะ “นามะยัตสึฮาชิ” มีขายตามย่านท่องเที่ยวทั่วไป ใครชอบขนมที่กินง่ายๆ ดูเบาๆ น่าจะชอบกันนะครับ      สล็อตเว็บตรง